Η σκιά μου κι εγώ κι ένα τρένο η ζωή
να μη πιάνει σταθμό
χωρίς σκοπό, μακρύ ταξίδι.
Πικρή μοναξιά μέχρι που ‘ρθες εσύ
σαν μια λάμψη αστραπής τη νύχτα
κι έγινες ζωή μου.
Ήσουν αναμνήσεις, άλλο μέλλον
προτού μια μέρα σε γνωρίσω.
Πέρασα δρόμους μες στη φωτιά για τ’ όνειρο, όνειρο
πόδια γυμνά στ’ αγκάθια με πήγαν στ’ όνειρο, όνειρο.
Μάτωσα η ελπίδα μη χαθεί, χαθεί
δίψα κι εσύ, στα χείλια δροσιά σαν όνειρο.
Αναμμένο κερί κι ας φυσούσε βοριάς
σαν λουλούδι εγώ μες στο χιόνι να παγώνει
γιατί μη ρωτάς, έτσι είναι η ζωή
ποιος σε ποιον χρωστάει
της μοίρας είναι αυτά γραμμένα.
Ήσουν αναμνήσεις από το μέλλον
προτού μια μέρα σε γνωρίσω.
Όλα τα θυμάμαι πριν το πρώτο μας φιλί
δύναμη η πίστη της ψυχή, η προσευχή.
|
Switch to English 
